Кызыл гүл, кыз жүзүндөй канталаган,
Жаныңда акын турат анталаган.
Мен сени көргөн кезде көпөлөк – деп,
Ойлогом мен жеткенче көкөлөйт – деп.
Желбиреп учуучудай канаттарың,
Көзүмдү жалбырттатты манаттарың...
Чыпчын гүл, учпашыңа ишенбедим,
Кол менен сабагыңды «кишендедим».
Учушту унуткансыңбы конуп алып?
Багынттың сезимиме толуп алып.
Өтүгүм жанчмак сени, балким, сылтып,
Колумда калем эмес, болсо мылтык.
Тамыры, сабагы бар көпөлөгүм,
Соолуба, күндү карай көкөлөгүн!
Комментариев нет:
Отправить комментарий